Wat doe je als je jaren geleden startte als leerkracht, maar nooit écht kon landen? Als je intussen andere richtingen uitging, tot je op een dag beslist: ik probeer het opnieuw?

Sofie Lemmens maakte die bocht. Na tien jaar buiten het onderwijs keerde ze terug naar de klas. Vandaag is ze klasleerkracht in het tweede leerjaar op basisschool Sint-Jozef Evere, een school die volop inzet op teamwerking en gedeeld eigenaarschap. Maar wat betekent dat voor iemand die haar plek terug moet zoeken? En wat maakt écht het verschil in die eerste jaren? We spraken met Sofie over twijfels, groei, teamkracht en de waarde van blijven proberen.

Sandra van Sett: Sofie, bedankt om je verhaal met ons te delen. Je bent ooit begonnen in het onderwijs, maar dan tien jaar weggeweest. Kan je even schetsen hoe dat gegaan is?

Sofie Lemmens: Ja, zeker. Toen ik afstudeerde was ik hoogzwanger, en koos ik ervoor om niet meteen in het onderwijs te stappen. Daarna volgden kortdurende vervangingen, van hier naar daar – een dagje, een weekje, een maandje. Zelden had ik een klas voor langere tijd. Financieel was dat niet haalbaar, zeker met een kindje en een eigen huis. Op den duur moest ik de knoop doorhakken. Ik stapte over naar de privésector, waar ik bijna tien jaar werkte.

Sandra: Wat bracht je dan uiteindelijk terug naar het onderwijs?

Sofie: Een sportongeval, eigenlijk. Door dat ongeval moest ik een medisch ontslag nemen. Tijdens mijn herstel deed ik loopbaanbegeleiding. En wat kwam daaruit? Dat ik thuishoor in het onderwijs. Dus ben ik opnieuw beginnen solliciteren – met een bang hartje, dat geef ik toe. Maar bij de tweede sollicitatie was het raak, en mocht ik starten op Sint-Jozef Evere. Het is een kleine school aan de rand van Brussel, en dat sprak me aan. Ik had wel wat vooroordelen over het ‘grote’ stadsonderwijs, maar dit voelde juist. Ook de vacaturetekst straalde warmte en visie uit. En via Facebook kwam ik in contact met een collega die me aanmoedigde om te solliciteren. Alles ging eigenlijk vrij snel.

Sandra: Je kwam toe op een school die volop in verandering was. Hoe was het om daarin binnen te stappen?

Sofie: Heel warm. In mijn eerste jaar waren de teams nog niet officieel opgestart, maar er werd al samengewerkt per graad en er was co-teaching. Wat me vooral bijblijft, is hoe welkom ik me voelde. Collega’s stonden klaar, de directie had een open-deurbeleid… Dat was totaal anders dan wat ik vroeger ervaren had. Het gaf me opnieuw vertrouwen. Al was het ook niet altijd even makkelijk. Die eerste maanden voelde het soms alsof ik opnieuw stage liep. Mijn onzekerheid van vroeger zat er nog. Alles werd bekeken – agenda’s, voorbereiding – en hoewel ik veel positieve feedback kreeg, kon ik dat moeilijk geloven. Ik wilde het té goed doen: elke dag tot ’s avonds laat werken, weekends die opgingen aan voorbereiden… Op een bepaald moment heb ik aan de alarmbel getrokken. En daar is gelukkig ook naar geluisterd. Evelien (de directeur) heeft me toen echt geholpen om taken te herverdelen, zodat ik het beter kon volhouden. Sindsdien heb ik meer rust gevonden en is er meer balans. Dat vertrouwen – dat iemand zegt “het is oké, je hoeft het niet allemaal alleen te doen” – heeft mij enorm geholpen.

Sandra: En hoe ervaar je de teamwerking op school?

Sofie: In theorie is het een sterk model: gedeelde verantwoordelijkheid, overleg, ondersteuning. Maar dit jaar werkte het minder goed, gewoon omdat het team niet voltallig was. Collega’s vielen uit, anderen stonden nog in opleiding… Ik heb mijn eigen zorg moeten opnemen, zelf gedifferentieerd. Ik voelde me soms een school op mezelf. Maar ik geloof wel in het idee – als alle puzzelstukken er liggen.